woensdag 13 juni 2012

Spechtendrama

Een paar dagen geleden kwam de heer GBS (grote bonte specht) met zijn zoon in onze tuin. Vader Specht herinnerde zich kennelijk van afgelopen winter dat er een net hing met pindanootjes. Heel geschikt voor een les 'nootjes-uit-de-dop-halen'. Zoon moest toekijken hoe vader de nootjes uit het net ramde met een razendsnelle roffel.


Af en toe keek pa naar zijn zoon
alsof hij wilde zeggen: Heb je nou gezien hoe het moet?
Zoonlief was echter meer geïnteresseerd in de nootjes die vader in zijn snavel had dan in de werkwijze. Hij zat een eind verder weg in de eik luid te kwekken om pa tot spoed aan te manen. En vader die roffelde als een bezetene op de notendoppen en vloog op en neer van de eik naar het net.

De hersenen van een specht zijn ingekapseld in een soort schokdempend weefsel. De specht kan dus zonder hoofdpijn te krijgen enorm snelle roffels weggeven waar menig drummer jaloers op zou zijn. Terwijl hij bezig is houdt hij zich tegen de boom (of pindanetje) in evenwicht met zijn staartveren.

Vader GBS zag er overigens verfomfaaid uit. Het had net flink geregend en hij had met de opvoeding van de jongen een zware tijd achter de rug. Want ook al zijn ze uit het nest, spechtenjongen blijven nog veertien dagen zeer opdringerig bedelen bij hun ouders. Zoon GBS zag er een stuk beter uit dan zijn vader, glimmend strak in het pak en een stukje forser.
Moeder GBS was in geen velden of wegen te bekennen. Die was misschien bezig met een ander jong. Vrouw en man verschillen onder meer van elkaar doordat de man een rood 'hoedje'  op zijn achterhoofd heeft. Jonge spechten hebben dit ook nog maar bij de vrouwen verdwijnt het als ze volwassen zijn. 
Na tig keer op en neer gevlogen te zijn had pa er genoeg van en samen vlogen ze weg.

De volgende dag hoorden we een enorme dreun tegen de ruit van de schuifpui. De zoon was tegen het glas gevlogen. Kennelijk had hij de wijze lessen van zijn vader niet opgevolgd en moest deze onoplettendheid met de dood bekopen. Stil lag hij met een geknakt nekje en dichte oogjes op de grond. Toen pas zagen we hoe mooi hij was. Even later hield zijn hartje op met kloppen en hebben we hem begraven.




maandag 11 juni 2012

Aan de oever van de kloostervijver...

Grenzend aan mijn achtertuin ligt het voormalig klooster van de broeders van Huijbergen.
Officieel heet de orde de Congregatie der Christelijke Broeders van de Onbevlekte Ontvangenis van de Allerheiligste Maagd en Moeder Gods Maria onder de bescherming van de H. Franciscus.  Maar dat weet bijna niemand.

Bij de vijver in de voormalige kloostertuin was het gisteren goed toeven. Een uitgelezen dag om libellen te scoren. Zonnig helder weer na een regenperiode.  Zit ik net geïnstalleerd met mijn nieuwe statief , komen er hordes kinderen aan met visnetjes en grote emmers. Alleen om kikkers te vangen, te bekijken en dan weer terug te gooien, zeiden ze. Gelukkig lieten ze mijn hoekje van de vijver met rust.



Bij de rietstengels aan de randen van de vijver was er een druk vliegverkeer van een Viervlek, bezig met het afbakenen van zijn territorium. Na steeds hetzelfde rondje gemaakt te hebben bleef hij even rusten op een rietstengel. De viervlek op de foto behoort tot de korenbouten, een middelgrote libellensoort. De mannetjes verdedigen vaak hardhandig hun terrein.  Als er een vrouwtje in de buurt komt wordt er onmiddellijk actie ondernomen. Er moet voortgeplant worden. De man pakt met zijn achterlijfaanhangsels de vrouw bij haar kop en beschouwt haar als de zijne.
De eitjes worden door het vrouwtje onder het toeziend oog van het mannetje boven het water of net onder het wateroppervlak afgezet.























Van dichtbij zag ik het vrouwtje keizerlibel, die tot de glazenmakersfamilie hoort, met haar achterlijf een gat in de waterlelieplant boren om daar haar eitjes af te zetten. Het mannetje zag ik wel steeds vliegen maar hij liet zich niet fotograferen. Hij had het waarschijnlijk te druk met het verjagen van concurrenten en bovendien moest hij er op letten dat het vrouwtje de eitjes in eigen territorium afzet.

Het sierlijkst waren de waterjuffers met hun prachtige blauwe kleur. De soort in de kloostervijver is niet zo groot van stuk en behoort tot de Azuurwaterjuffers 
 Terwijl ik in het zonnetje aan de waterkant zat te genieten werd de voortplanting volop in praktijk gebracht en bij voorkeur met een hele groep tegelijk. Allemaal hetzelfde acrobatische kunstje.

waterjuffer-acrobatiek









Circus op het lelieblad








Op mijn schoen die boven het water bungelde verscheen opeens een Vuurjuffer die zich gemakkelijk liet fotograferen en daarna verder ging.



Ondertussen hadden de kikkers hun toevlucht gezocht op de leliebladeren midden in de vijver waar de kinderen niet bij konden. Opeens gaf een van hen een luide kwaakbrul en van een naburig blad sprong een andere met een grote sprong in het water. Hij zwom naar de kwakende kikker en ging naast hem op het blad zitten. De rust keerde weer en het was goed zo.

zonnende kikkers



vrijdag 8 juni 2012

Grenspark De Zoom-Kalmthoutse heide


Veenpluis bij de kleiput

De Kleiput is een ven aan de rand van het Grenspark en een van mijn favoriete plekken.
Vroeger hoorde het bij een steenfabriek en nu is het een paradijs.
Aan de rand van het ven bloeit de kleine zonnedauw, een vleesetend plantje, dat wettelijk beschermd is in Nederland.


 De langgesteelde bladeren van de plant zijn opstaand en omgekeerd eirond.  Op de bladeren zitten  kleverige, klierweefsel bevattende, haardunne tentakels. Hiermee vangt de plant kleine insecten. Het blad rolt om het insect heen en scheidt verteringsenzymen uit. De hierbij vrijkomende voedingstoffen, zoals stikstof, worden door de plant opgenomen.
De kleine zonnedauw komt voor op stikstofarme, natte, zure heidevelden en veengrond.



Om duidelijke foto's te maken van de kleine zonnedauw moet je de camera bijna op de grond leggen of het statief helemaal openvouwen. Van dichtbij zie je de insecten zitten en ben je getuige van hun langzame gruwelijke dood. Voor drie azuurblauwe waterjuffers was ik de redding in de nood. Heel voorzichtig heb ik hun doorzichtige vleugeltjes losgemaakt en zonder voor mij nog even te poseren vlogen ze weg.
 De vlieg op onderstaande foto was al dood toen ik hem/haar fotografeerde. Een flinke vangst voor de zonnedauw, want de meeste slachtoffers waren veel kleiner.

dood van een vlieg...