Spechtendrama

Een paar dagen geleden kwam de heer GBS (grote bonte specht) met zijn zoon in onze tuin. Vader Specht herinnerde zich kennelijk van afgelopen winter dat er een net hing met pindanootjes. Heel geschikt voor een les 'nootjes-uit-de-dop-halen'. Zoon moest toekijken hoe vader de nootjes uit het net ramde met een razendsnelle roffel.

Af en toe keek pa naar zijn zoon
alsof hij wilde zeggen: Heb je nou gezien hoe het moet?
Zoonlief was echter meer geïnteresseerd in de nootjes die vader in zijn snavel had dan in de werkwijze. Hij zat een eind verder weg in de eik luid te kwekken om pa tot spoed aan te manen. En vader die roffelde als een bezetene op de notendoppen en vloog op en neer van de eik naar het net.

De hersenen van een specht zijn ingekapseld in een soort schokdempend weefsel. De specht kan dus zonder hoofdpijn te krijgen enorm snelle roffels weggeven waar menig drummer jaloers op zou zijn. Terwijl hij bezig is houdt hij zich tegen de boom (of pindanetje) in evenwicht met zijn staartveren.

Vader GBS zag er overigens verfomfaaid uit. Het had net flink geregend en hij had met de opvoeding van de jongen een zware tijd achter de rug. Want ook al zijn ze uit het nest, spechtenjongen blijven nog veertien dagen zeer opdringerig bedelen bij hun ouders. Zoon GBS zag er een stuk beter uit dan zijn vader, glimmend strak in het pak en een stukje forser.
Moeder GBS was in geen velden of wegen te bekennen. Die was misschien bezig met een ander jong. Vrouw en man verschillen onder meer van elkaar doordat de man een rood 'hoedje'  op zijn achterhoofd heeft. Jonge spechten hebben dit ook nog maar bij de vrouwen verdwijnt het als ze volwassen zijn. 
Na tig keer op en neer gevlogen te zijn had pa er genoeg van en samen vlogen ze weg.

De volgende dag hoorden we een enorme dreun tegen de ruit van de schuifpui. De zoon was tegen het glas gevlogen. Kennelijk had hij de wijze lessen van zijn vader niet opgevolgd en moest deze onoplettendheid met de dood bekopen. Stil lag hij met een geknakt nekje en dichte oogjes op de grond. Toen pas zagen we hoe mooi hij was. Even later hield zijn hartje op met kloppen en hebben we hem begraven.